Hugo Borst is natuurlijk een wijs man. Niet omdat hij het zelf zo goed weet, maar omdat hij al veertig jaar meeloopt. Dus toen hij bij Vandaag Inside zei dat hij niet in formats gelooft, maar in persoonlijkheden, dacht ik: klopt.
Neem Johan Derksen. Borst zag dat die man alles had wat tv nodig heeft. Geen gelikte mediatraining, maar gewoon een scherpe mening en het vermogen om die mening in drie rake zinnen te verpakken. Je interviewt hem en je hoeft niet te schrappen. Alles is quote. Terwijl je bij de gemiddelde BN’er een halve bandopname weggooit omdat het allemaal zo vlak en saai is, loopt je dictafoon bij Derksen over van de parels.
Die wet van Borst – dat het om de mensen draait – geldt trouwens niet alleen voor tv. Sterker nog: het geldt misschien nog wel meer voor podcasts en online video. Ja, je volgt een podcast misschien omdat je meer wil weten over marketing of postzegels of AI, maar je blijft hangen om de gastheer. Of gastvrouw. Of wat dan ook. Omdat die je aan het lachen maakt. Of omdat je denkt: ha, hij snapt mij.
Vroeger keek je tegen je tv-helden op zoals je naar een sportauto of vrouw keek. Mooie lijnen, beetje onbereikbaar. Je wilde bij die club horen. Tegenwoordig kies je je helden eerder als een goede vriend. Iemand met wie je zou kunnen ouwehoeren bij de koffiemachine. Je moet kunnen lachen, je moet je op je gemak voelen. En dat lukt alleen als die ander een beetje op jou lijkt.
Ik had laatst een gesprek met iemand van een podcastbedrijf over wie ooit dat miljoenenpubliek zou binnenhalen. En we kwamen uit op vier dingen:
- Zelfde humor.
- Zelfde sores.
- Beetje kunnen luisteren.
- Jouw wereld snappen.
Nou, dan komt Dick voor Mekaar snel in beeld. Michel en Martijn. Die gasten maken grappen die ik vroeger ook hoorde van vrienden in Annie’s, de Droomfabriek en De Oude mare. Beetje tussen voetbalhumor en Hans Teeuwen-in-z’n-goede-dagen in. Ze begrijpen vrouwen niet altijd, zijn soms de draad kwijt als het om opvoeden gaat, en vinden millennials verwarrend.
En ze luisteren ook nog want er zijn elke week vragen van luisteraars. Naar Mario Been bijvoorbeeld. En ze komen uit de journalistiek, dus ze snappen hoe je verhalen maakt. Ze kennen het ‘hoe is het’-verhaal nog. Mijn collega Fred belde vroeger op maandag vier trainers met maar één vraag: ‘Hoe is het?’ En dan kwam er een heel verhaal. Die vibe zit ook in die podcast.
En dan nu de conclusie, voor mensen met weinig tijd (en voor Peter van der Vorst): stop met het duwen van presentatoren in een soort glad RTL-format. Die vlakke, afgeronde versies van mensen die je nu op tv ziet, zijn de reden dat je steeds vaker wegzapt. Laat mensen gewoon zichzelf zijn. Dat is wat Hugo Borst al jaren roept. En Hugo heeft meestal gelijk.
