Het was misschien een beetje een raar gezicht, dat snap ik ook wel.
Vorige week was ik voor een klusje bij een groot congres dat TNW heet, The Next Web. Het gaat over de toekomst van internet en social media en er lopen allemaal hele aardige jonge mensen rond in korte broeken met grote dromen. Ik kwam terecht in een paneldiscussie met mensen van voetbalkanaal 433, videoplatform Vimeo en superapp ClickUp. Onderwerp van de discussie was storytelling, in mijn woorden: hoe ga je verhalen vertellen aan de online generatie?
Interessant zou je zeggen toch? Dan zal het toch gaan over hoe je online mooie documentaires kan maken? Over interessante podcasts, YouTube shows die de nieuwe generatie een beetje verdieping geven? Helaas, daar ging het niet over. De basis van de discussie was hoe je die hele korte aandachtsspanne van jongeren kon invullen door zo goedkoop mogelijk content te serveren waar zoveel mogelijk mensen naar kijken. Stuk voor stuk zagen de pannelleden het helemaal zitten om AI in te schakelen om de mooiste content binnen te trekken die er maar binnen te trekken is.
Hoofdschuddend
En dus zat er een veertiger, een journalist in de zal met zijn hoofd te schudden en ik zal proberen uit te leggen waarom. Natuurlijk moet je altijd een beetje rekeninghouden met of iets werkt of niet werkt, daar is helemaal niks mis mee. Maar waarom zou je die wetten inzetten om bagger te produceren?
Ik vond het zo’n cynisch verhaal.
Joep Schreuder
Jullie kenden die kritiek van Joep Schreuder op de sportjournalistiek toch? Hij vindt dat journalisten wat meer in de materie moeten duiken, wat meer naar trainingsvelden moeten trekken om verhalen naar boven te halen in plaats van te oordelen in hun podcasts, ESPN-hokjes en blogs. Eerlijk gezegd ben ik het daar helemaal niet mee eens. Je hoeft als journalist echt niet de hele dag met Koeman te bellen, doodvermoeiend ook, maar het gaat erom dat journalisten iets moeten toevoegen aan het nieuws, dat is hun grote taak de komende jaren. Kijk, er zijn altijd maar een paar bedrijven die de rechten kunnen betalen van livesport, maar het gaat erom dat je iets vertelt, iets laat zien als journalist wat mensen nog niet wisten. Dat kan prima door het tactische verhaal van de samenwerking tussen Geertruida en Dumfries uit te leggen aan de hand van zo’n bord met van die magneten. Daarvoor hoef je echt niet naar de Kuip te rijden.
Iemand die altijd iets toevoegt, is Mikos Gouka. Van de week hoorde ik hem voor de AD Voetbalpodcast nog driekwartier met presentator Etienne te praten. Hij vertelde verhalen over trainers, maakte vergelijkingen met kaartlezen en dat deed hij allemaal met veel plezier en liefde voor het voetbal. Het ging er bijvoorbeeld over waarom iemand als Alex Pastoor niet direct in aanmerking komt voor een positie in de absolute top. Mikos vertelde dat het misschien ook iets met gunnen te maken heeft, een directielid van een club moet ook een beetje zin in iemand hebben. Hij vertelde dat hij een keer een afspraak had met Pastoor en het interview vervolgens in vrij kleuren terugkreeg. Rood moest er absoluut uit, geel moest een beetje anders en oranje mocht er op zich wel inblijven…..maar het zou relaxed zijn als hij nog even kon kijken.
De wetten van het medium
Okay, even terug naar mijn punt en misschien heb ik die gasten op dat podium wel verkeerd begrepen hoor. Mijn punt is dat je de wetten van het nieuwe kijken natuurlijk moet meenemen, maar dat je daar iets creatiefs mee doet en niet iets cynisch. Natuurlijk is er behoefte aan scherpe duiding na de aanstelling van Maurice Steijn als nieuwe trainer van Ajax en ongetwijfeld kan AI perfect een soort Wikipedia in videovorm produceren. Maar wat is er mooier dan Freek Jansen die Steijn goed kent en vertelt dat het wel eens een voordeel kan zijn dat Steijn niet zo snel onder de indruk is? Dat hij wel eens gewoon volledig zijn eigen ding daar kan doen zonder zich iets aan te trekken van zijn omgeving? Of zijn podcastgenoot Arco die uitlegt dat een naam als Guardiola niet zo erg had geweest als vervanging van Heitinga omdat je dan nog het gevoel had dat je vrouw er met George Clooney vandoor is. Volgens mij moeten redacties zich dáár druk over maken en niet dat er mensen zijn die lekker met een computer kunnen werken.
Daarom zat die oude man tussen al die leuke jonge mensen in korte broek met mijn hoofd te schudden. Noem me een boomer, noem me een romanticus, maar ik ben in ieder geval niet cynisch. Hoe je een goed verhaal vertelt, dáár had het over moeten gaan. Misschien moeten wij met FC Mediacircus een echt congres organiseren waar onze vrienden van de show – Freek Jansen, Willem Vissers, Martijn Krabbendam, Vallentijn, Maarten Wijffels, Mikos Gouka, Michel van Egmond, Skiete Sjoerd, Sjoerd Mossou, Bob, Etienne, Arno, Kees Kwakman en alle anderen – echt eens uitleggen hoe het je een goed verhaal vertelt.
