Na de uitschakeling van Nederland op het EK, was journalist Thijs Zeeman op X niet al te enthousiast over zijn collega’s in de sport. ‘Conclusie na dit EK: groot deel van de journalistenploeg is toe aan verfrissing. De intrinsieke behoefte elkaar af te troeven in negativiteit in allerlei analyses gebaseerd op kennis door jarenlang met een BIFI-worst op de tribune te zitten. Zo klaar mee.’ Later nuanceert hij een beetje. ‘Daar tegenover staan gasten als Pieter Zwart en Thijs Zonneveld die zich de laatste jaren hebben gespecialiseerd in analyses op basis van data en feiten. Zoveel interessanter en inzichtelijker.’
Hij heeft ongelijk natuurlijk, maar waarom precies?
- Het is een analyse die wel ergens vandaan komt. Thijs Zeeman doet namelijk precies wat hij zijn collega’s verwijt: hij pakt een gedeelte van de waarheid en maakt daarmee een analyse van het geheel, een wetenschappelijk zeer discutabele methode. Natuurlijk roepen Valentijn en Johan wel eens zomaar wat, maar je hebt ook nog Sjoerd Mossou, Martijn Krabbendam, Maarten Wijffels, Simon Zwartkruis en Mikos Gouka die hun mening geven op basis van informatie en ervaring;
- Zeeman beschouwt het voetballen als een wetenschap, een object dat je kan bestuderen met heel veel data, maar dat is een misverstand. Voetbal is namelijk óók entertainment waar iedereen iets van mag vinden en dus moet je het geluid van de voetbalkantine ook hebben in de journalistiek;
- Een onderbouwde analyse kunnen maken is een onderdeel van het journalistieke vak, maar dat is slecht een onderdeel. Je moet vragen kunnen stellen, contacten kunnen opbouwen en onderhouden plus de verbale vermogen hebben om te vertellen. Net zoals een trainer in de topsport de data in zijn zak heeft als basis, maar het ook moet kunnen overbrengen aan zijn groep.
Scholen
Er zijn in de sportjournalistiek twee scholen ontstaan waar we snel van af moeten. Je hebt aan de ene kant de datajongens en -meiden met daarin Pieter Zwart, Leonne Stentler, Neal Petersen en Thijs die houden van analyses en aan de andere kant de oude school met Mike Verweij, Mikos Gouka, Valentijn Driessen en Martijn Krabbendam. Dat is echter een tegenstelling waar de normale sportvolger helemaal niets mee heeft. Die wil namelijk inhoudelijke analyses, maar ook gewoon een ongenuanceerde mening, een goede reportage of een column met een leuk standpunt. Thuis wil je toch ook iemand hebben die gewoon zegt wat hij van dingen vindt? Dat geldt helemaal voor het voetbal want dat is van iedereen. Het interessante is natuurlijk dat Pieter Zwart zelf de oplossing heeft gevonden voor die twee scholen. Die beseft namelijk heel goed dat een redactie met twintig Pieters geen goed businessmodel zou zijn en daarom pleit hij voor goede interviewers, handige verhalenvertellers en authentieke nieuwsjagers op zijn redactie. Wat je moet doen om dat voor elkaar te krijgen? Openstaan voor een andere manier van kijken. Dat lijkt me ook een prima tip voor Thijs Zeeman.
