Een van mijn vaste hardlooprondje gaat altijd via de polder in de richting van het looppad langs de rivier en dan via de witte brug over de Rondweg en Castellum weer terug naar huis. Aan het einde van de slingerweg tussen de weilanden door staat opeens een bankje. Het is een plek waar jongeren kunnen hangen. Er staat een bord bij met summiere regels (ruim je rommel op ofzo) en het is er altijd netjes. Het bankje is overdekt, de WIFI is goed en er is niemand die last heeft van de jongeren die er altijd komen.
Het gaat natuurlijk veel over de stadionrellen de laatste tijd, vooral sinds Corona is er veel overlast. Het zou gaan om relatief jongen supportersgroepen die uit zijn op rottigheid, tieners van twaalf tot een jaar of achttien, pubers dus. Toevallig las ik het leuke boekje van Kluun daarover: Help, ik heb een puber! De bestsellerschrijver deed veel onderzoek naar het gedrag van pubers en vooral naar de effectieve manier waarop wij boomers moeten omgaan met opstandige tieners.
Olie op het vuur
Hij beschrijft in het boek verschillende soorten pubers; tieners die zich terugtrekken, die juist gaan rellen en alles wat er tussenin zit. Ook vertelt hij over de manieren waarop ouders er mee om kunnen gaan; keihard er tegenin of juist te meegaand. Kluuns conclusie is dat het geen enkele zin heeft om vuur met olie te bestrijden. Honderden regels introduceren, het gedrag openlijk afkeuren en terugschreeuwen heeft echt nul effect. Wat wel zin heeft is een balans zoeken tussen stevige regels als ze echt een grens overgaan, luisteren en duidelijkheid bieden.
Zijn rode draad dat is dat je duidelijke regels moet maken over zaken die echt te ver gaan: overdadig drugsgebruik, teveel drinken en hele nachten wegblijven kunnen gewoon niet. Daarvoor maak je regels. Maar je maakt die regels wel op basis van empathie; je redeneert niet alleen vanuit het perspectief van de alwetende ouder, maar vanuit het leven dat de kinderen leiden. Want ja, ook jij dronk ooit teveel op feestjes, had grote monden tegen leraren en deed onaardig tegen collega-pubers die niet in je straatje pasten. Je combineert dus begrip, liefde en jouw regelgevende rol als ouder. Niet meelullen, maar wel luisteren en duidelijke regels stellen. Een mooi bankje overdekken, WIFI regelen en aanspreken als ze de boel niet netjes houden.
De manier waarop media over rellende jongeren praten, is altijd vanuit het perspectief van de ouderen. Het is allemaal veel erger geworden de laatste jaren, het is snuivend tuig van de richel dat we het beste kunnen opsluiten. Logische redenering vanuit het perspectief van goed verdienende, schaapjes-op-het-drogen-hebbende boomers (en misschien ook gewoon waar) zoals wij, maar olie op het vuur voor rellende pubers. Zij moeten altijd met ingewikkelde treinen naar de stadions, worden apart in een vak geknald en in de media weggezet als cappuchondragend reltuig. Wat als je nu eens start met die gasten als normale mensen te behandelen? Je gaat ze niet verwennen als club en KNVB, maar behandelt ze als de bijna-volwassen mensen die het zijn. En ja, daar horen ook verantwoordelijkheden bij: geen drank in het stadion, niet gooien met dingen en geen geweld. De spelers en bestuursleden van de club spreken hen ook aan op die verantwoordelijkheid.
Zou dat misschien beter werken dan constant roepen dat het tokkies zijn?
