Iedereen kent de rationele argumenten inmiddels uit z’n hoofd: een groot Nederlands mediabedrijf dat de concurrentie aankan met Meta en Google. Bla bla bla…Het geld blijft hier, nationale trots. Maar is het ook echt een goed idee? Ik denk van niet, en wel om drie redenen.
1. Te veel macht bij één onbekende Belg
Om te beginnen: het is toch gek dat één Belg, die niemand hier kent, straks de baas is over RTL, AD, nu.nl en de helft van de radiozenders? De man verschijnt nooit aan talkshowtafels, geeft geen interviews, krijgt geen kritische vragen en trekt ondertussen aan alle touwtjes. Tuurlijk, op papier zijn er redactieraden en onafhankelijke hoofdredacteuren, maar laten we eerlijk zijn: in de praktijk danst iedereen op de muziek van de grote baas. Zo werkt het overal, ook bij media. Ik ken voorbeelden van kleurrijke types uit de marketing die altijd hun mening gaven, tot ze bij Talpa gingen werken en ineens drie jaar stil waren. Zo’n fusie betekent vooral dat het aantal eigenzinnige mensen met een mening rap afneemt.
2. Alles moet scoren, de inhoud is bijzaak
Dan de inhoud. Bij DPG geldt simpelweg de wet van de grootste gemene deler: alles wat er gemaakt wordt, moet zoveel mogelijk mensen bereiken. Dat klinkt logisch, maar het betekent dat talkshows niet worden bevolkt door de beste, maar door de meest scorende gasten. Het betekent dat er altijd ruimte is in de krant voor zieke mensen, koninklijke huisdieren en types met drie tieten. Wie met inhoud of kwaliteit wil scoren, redt het niet in een systeem waar alleen het aantal kijkers of kliks telt. In Rotterdam en Antwerpen draait het maar om één ding: scoort het?
3. Nul ruimte voor experiment en vernieuwing
Het derde probleem: innovatie en experimenten verdwijnen uit beeld. Het grote reclamegeld stroomt richting de grote jongens, terwijl er voor de niches en de gekke ideeën niks meer overblijft. Wanneer zag je voor het laatst een bijzondere docu of een vernieuwend programma bij RTL? Het draait allemaal om de massa. Maar even serieus: Frenkie de Jong, Frank Lammers en Francine Oomen zijn allemaal ooit klein begonnen (om maar even mensen die begin met Fr aan te halen). Wie biedt er straks nog ruimte aan nieuw talent en kleine formats?
Conclusie
Kortom: groot is zelden beter. Wat is er mis met kleine mediabedrijven waar hoofdredacteuren vol vuur eigen keuzes maken? Hoofdredacteuren die ondernemend zijn en vol liefde over hun mediamerk kunnen vertellen? Waar formats worden bedacht door mensen die zelf ondernemer zijn en geloven in hun product? Dat levert media op die gebaseerd zijn op échte betrokkenheid, niet op de grootste gemene deler, maar op een trouwe, inhoudelijk geïnteresseerde groep kijkers, lezers of luisteraars. Misschien niet altijd massaal, maar wel relevant en sprankelend.
Wat is daar eigenlijk mis mee?
