Hebben jullie dat ook wel eens? Dat je iets heel graag goed wil vinden, maar het lukt maar niet. Zo ben ik al twee keer begonnen aan Scherven van Brett Easton Ellis, maar ik kom er niet doorheen. Die eerste aflevering van Zomergasten met die Belgische wetenschapper…
Ik wilde echt heel graag.
Dat heb ik een beetje met de jongens van de Cor Potcast; Thomas Verhaar, Maarten de Fockert en Bart Vriends. Ook omdat Neal Petersen zo enthousiast was over hun podcast met Marco van Baten, probeerde ik het weer een keertje. Neal verwacht dat Bart de Gary Lineker van de Nederlandse media gaat worden. Hij kan inderdaad een eind komen (perfecte looks, goede teksten), maar het moet wel journalistieker in mijn ogen. Ik geloof gewoon in een journalistieke grondhouding; vragen stellen, doorvragen, kritisch blijven. Geen gedoe met onderste steen, maar gewoon nieuwsgierig zijn.
Nou ja ik dus luisteren.
Marco van Basten was immers te gast, top geregeld allemaal, daar is niets mis mee. Die mannen zijn echt terecht heel populair. En ik begin weer vol enthousiasme, worstelde me door dat introotje heen en daar ging ik dan….over zijn tijd als trainer, de humor van Ruud Gullit en over een of andere beweging om iemand te passeren. Na een minuut of twintig moest ik het uitzetten. Ik heb het zelfs nóg een keer geprobeerd, maar het lukte me gewoon niet meer.
Zou het een generatieding zijn? Wel een beetje misschien, maar bij millennials als Skiete Sjoerd, die grappige Hein van Kick Off, Noah en Merel heb ik dat helemaal niet. Nee, het zijn twee dingen waar het misgaat:
- De ‘dat had ik laatst ook-methode’
Als je een normaal gesprek voert in een groepje vrienden dan probeer je er tussendoor te komen door een eigen verhaal te vertellen. Dat is normaal mannengedrag; je beste vriend zegt iets over het bezoek van de loodgieter en dan leg jij een sterker verhaal op tafel om indruk te maken. Ikzelf heb dat van nature misschien een tikkie minder dan gemiddeld, maar dat is gewoon hoe het leven van ons mannen werkt. Maar als je iemand interviewt dan is zo’n ‘overnametechniek’ een brevet van onvermogen, kinderschoenenwerk. En als Van Basten dus iets vertelt over zijn kansloze trainersloopbaan dan kom je niet met een verhaal aan over jezelf, maar vraag je door. De geïnterviewde merkt het misschien niet eens, maar voor de luisteraar is de rolverdeling duidelijk; er is een gast en die anderen stellen vragen. Voor de grap moeten jullie eens luisteren naar Maxim Hartman die ooit te gast was bij Nico Dijkhoorns podcast. Elke keer als Maxim iets zei dan had Nico een sterker verhaal paraat en na een tijdje zei Hartman daar iets van. Het is gewoon iets wat je moet afleren als je mensen interviewt. - Het ons-kent-ons- perspectief
Ik vind ‘vanuit de voetballer redeneren als uitgangspunt wel een duidelijke, maar geen prettige keuze. Ik wil namelijk dat die vragenstellers aan mij als luisteraar denken en niet meegaan in de manier waarop voetballers denken. Ik ben immers geen voetballer, maar een luisteraar. Dus dat er dan zo’n opmerking komt waarbij een van die gasten, de keeper notabene, over een passeerbeweging begint dan ergert mij dat. Het is namelijk niet relevant. Ik snap echt dat die podcast juist daardoor populair is, dat ie door dat ‘ons kent ons-gevoel’ geweldig wordt gevonden, maar ik ben natuurlijk in principe een niet voetbaljonguh.
Conclusie
De fouten die deze drie leuke gasten regelmatig maken, hebben wij allemaal gemaakt in ons leven; over jezelf beginnen tegen gasten en rare theorietjes lanceren uit onzekerheid. Er komt echter een moment dat iemand daar iets van moet zeggen en laat ik die rol dan maar op mij nemen als oude lul. Waarom dat belangrijk is? Natuurlijk gaat er ruimte komen voor YouTubers en andere positivo’s, maar ik geloof in de eeuwigheid van de journalistiek als grondhouding. Ik geloof in doorvragen als het nodig is en in jezelf wegcijferen voor de luisteraar en kijker. Sorry daarvoor. En sorry dat ik zelf ook niet altijd aan die standaard kan voldoen.
Hebben jullie ook zo’n zin in Kamagurka?
