Hebben jullie dat een beetje gevolgd van Michel Vlap? Natuurlijk wel, want jullie zijn fans. Fans van voetbal, fans van transfersoapjes, fans van dat heerlijke circus dat de voetbalwereld soms is. En circus was het, rondom Vlap.
De middenvelder van FC Twente kan namelijk voor een paar miljoen naar Spartak Moskou. Spartak Moskou, ja. Rusland dus. En daar zit meteen de crux. Mag dat eigenlijk wel, zo’n transfer? Ja, dat mag. Regels zijn regels, en Twente mág hem gewoon verkopen. Maar de échte vraag is natuurlijk: moet je dat willen?
En terwijl wij met een bak koffie en een croissantje op de bank zaten, gebeurde er van alles in medialand. Journalisten gaven hun mening in podcasts, technisch directeur Jan Streuer gaf toe dat hij Vlap eigenlijk liever aan een andere club had verkocht en de trainer sputterde ook iets. En dan had je ook nog Vlaps vader, die blijkbaar slecht sliep van al dat gedoe en zijn hart uitstortte in een Heerenveen-podcast – logisch, daar heeft Michel tenslotte gespeeld en die familie is Frieser dan de Elfstedentocht.
O ja, en Levchenko van de VVCS vond de transfer ‘moreel onbegrijpelijk’ en Chris Woerts riep juist dat Vlappie gewoon moest gáán. Natuurlijk riep Woerts dat, die vindt alles interessant als er geld mee gemoeid is. Kortom: het was een mediacircus dat zijn weerga niet kent.
En weet je wat ik er nou van vind? Eigenlijk valt Vlap alleen te verwijten dat hij geen moreel kompas heeft. Die jongen krijgt een aanbieding en denkt: ‘Hmm, toch even over nadenken.’ Logisch, zou ik ook doen. Het leven is keuzes maken, zeker als je als voetballer maar een paar jaar hebt om je pensioen bij elkaar te ballen.
Maar waar het misgaat, is bij de club. FC Twente had hier de regie moeten pakken. Gewoon zeggen: ‘Luister Spartak, leuk dat jullie bellen, maar wij verkopen niemand naar Rusland. Punt.’ Dan had je een hoop gedoe gescheeld. Want dat kan gewoon, hè? Als een speler nog een contract heeft, mag een club weigeren. Alleen Twente hield de optie open, en daardoor werd het zo’n giftige bende in de media.
En ondertussen mocht Vlap niks zeggen. Ook zoiets. Terwijl iedereen over hem heen valt, zit hij stil in een hoekje, want de club laat hem niet praten. Ja, lekker dan. Dat brengt je speler dus nóg meer in de problemen.
Ik snap best dat voetbal een harde business is, en dat die miljoenen lonken. Maar soms moet je gewoon zeggen: dit doen we niet. Moreel, principieel, noem het maar. Want dit gaat niet alleen over geld, maar ook over het gevoel dat voetbal iets méér is dan een handel in mensen.
Dus nee, ik neem het Vlap niet kwalijk. Maar Twente? Die hadden hier écht beter moeten weten.
