Robert stelde vorige week een interessante vraag: hoe kan het dat we de laatste tijd veel jonge sporters in de media zien die vertellen over mentale problemen? Ik begon over het gegeven dat jongeren wat makkelijker over hun gemoedstoestand praten, maar de vraag van Robert bleef toch een beetje hangen.
Ik las het NOS-verhaal over schaatser Stefan Groothuis die echt worstelde met mentale problemen tijdens zijn schaatsloopbaan. Hij wilde aan teveel verwachtingen voldoen waardoor hij in een soort isolement raakte. Als er iets was, een blessure of een slechte rondetijd, dan trainde hij zich helemaal de tandjes en raakte overtraind terwijl niemand daar wat van zei. Bovendien vindt hij dat er weinig mensen in zo’n schaatsteam zijn die sporters begeleiden op het gebied van (social) media. Hij kwam nooit eens iemand tegen die zei dat het anders moest.
Tegen die achtergrond is het interview van Lieke Klaver met Jeroen Stekelenburg na het winnen van het WK-zilver interessant. Zij vertelde hoe belangrijk het contact met haar broer is en ook hoeveel energie ze haalt uit het optrekken met Femke Bol tijdens de training en voor de wedstrijden. Ze zei het niet in zoveel woorden, maar ze bedoelde: een mens is geen eiland (om met Hugh Grant te spreken) dus kan je beter maar wat mensen om je heen verzamelen.
Topsportgelul
Ik heb veel topsporters geïnterviewd en dat gedoe hoe geweldig topsport is heeft me altijd verbaasd. Je moet hard zijn voor jezelf, doelen stellen is belangrijk en allemaal van die rare Amerikaanse dingen die nergens op slaan. Als je isolement (want rust pakken) verheerlijkt dan erken je niet hoe de mens in elkaar zit. Wij hebben nu eenmaal behoefte aan andere mensen waarmee we plezier maken en waar we ons verhaal aan kwijt kunnen. Mensen zijn te vaak eenzaam en dat percentage is groeiende. Tel daar de forse verwachtingen bij op en je snapt dat je extra gevaar loopt op mentale problemen in die beroepsgroep.
Lieke Klaver had het ook nog over een studie die belangrijk voor haar is. Eigenlijk heel erg normaal gedrag, jezelf ontplooien en liefde om je heen verzamelen, maar blijkbaar is dat niet normaal in een wereld waar het gaat om de medailles. Niet voor niets heeft Pieter van den Hoogenband ook gezegd: misschien moeten we wat minder naar die medailles kijken en wat meer naar de menselijk kant. Dat lijkt me – bij nader inzien – nu eens een prima plan.
