Zullen we iets afspreken?
Als ik nu even de Oranje Sportzomer in een paar zinnen samenvat, gaan jullie dan naar die podcastserie Druk luisteren van Erik Dijkstra? Van dat laatste knap je echt op.
Wacht even….komt ie aan…Ik doe het in drie vragen dus het gaat snel:
Vraag goede presentatrice: ‘Vogelgriep?’
Antwoord veel met onderbuik werkende sidekick: ‘Niet leuk voor de mensen.’
Vraag goede presentatrice: ‘Timmermans’
Antwoord van oud-voetbalcommentator met gedateerde mening: ‘Kabouter.’
Vraag goede presentatrice: ‘Klaver?’
Antwoord kritiekloze vragensteller die emotioneel wordt van voetballers: ‘Eng links.’
Nou ja, dan hebben we dat gehad zodat we het even over de inhoud kunnen hebben.
Die podcastserie ‘Druk’ is echt een hele mooie serie geworden. Het gaat over de druk van teamsporters en hoe ze daarmee omgingen. Dijkstra spreekt gróóóte sporters zoals Ron Zwerver, Jaap Stam en Maartje Paumen die praten over hoe het er echt achter de schermen aan toegaat in de topsportwereld. Nou ja, jullie moeten zelf maar even luisteren, maar dat is dus niet fraai. Zwerver zei zoiets als: het is een opvoedcursus, maar dan in een snelkookpan. Er zitten echte pijnlijke verhalen bij. Zo vertelt Zwerver bijvoorbeeld hoe Limburger Guido Görtzen echt stelselmatig werd gepest in de groep en Jaap Stam dat hij altijd nerveus was voor de wedstrijd. Hij legde zich zijn hele loopbaan altijd en overal druk op.
Misverstand
Het grote probleem is vooral dat al die sporters en coaches een verkeerd uitgangspunt nemen en daarin spelen media ook een rol. Coaches denken namelijk dat je moet lijden om iets te bereiken in het leven, maar dat is echt een denkfout die is gecultiveerd door die Armstrong-achtige mediaverhalen in de categorie: ‘het gaat maar om één doel en daar kan je niet van afwijken’. Het is een wijsheid die prima toepasbaar is voor een lekkere film van anderhalf uur over een bokser die altijd onderschat is in zijn leven, maar voor het echte leven slaat het nergens op. Mensen die een beetje nadenken weten ook wel dat elementen zoals ‘een beetje kunnen plannen’, ‘plezier halen uit het leven’, ‘goede mensen om je heen verzamelen’ net zo belangrijk zijn bij prestaties als ‘hard werken’. Als je terugdenkt aan de dingen die mislukten en de dingen die lukten dan zou je toch een compleet andere methode hanteren dan hard werken? Bij mij helpt het wel om doelen te stellen en goed te plannen, maar ook om leuke mensen om je heen te verzamelen en plezier te halen uit wat je doet.
Verstand komt met de jaren want als je iets ouder wordt dan weet je dat zo’n eendimensionale aanpak, waarbij je jezelf als sporter van alles ontzegt, nergens op slaat. Dan weet je dat je plezier een onderschatte motor is die je nooit moet uitzetten onderweg naar je doel. Als je immers ergens blij van wordt dan geeft dat energie, kan je tegenslagen beter aan en zo fladder je veel makkelijker door het leven. Die coaches moeten ook niet vergeten dat ze mensen opleiden en geen sporters.
Misschien moeten we allemaal eens stoppen met dat Amerikaanse gedoe. De route is altijd veel leuker dan de aankomst. Want geef toe: als je in de trein naar Groningen ook nog eens geniet van het uitzicht en van de leuke meneer die over zijn leven vertelt tegenover je dan knap je daar toch meer van op dan dat je alleen maar van die Martinitoren geniet?