Af en toe heb ik het idee dat Tom Dumoulins-interviews zoals die in NRC een soort test zijn om te bepalen hoe tolerant voor millennials we inmiddels zijn. Een beetje zoals die testjes in de Viva vroeger; dat je tien vragen krijgt, punten kan verdienen en dat er dan een uitslag uitrolt.
0-10 punten, u bent echt een boomer old school. Als u vroeger zei dat u een beetje ziek was dan zei u moeder: als je rechtop kan lopen, ga je lekker naar school en anders bel ik de voetbaltraining af.
10-20 punten, u heeft nog veel te leren van deze generatie, maar er is hoop. Heel fijn dat u begrijpelijk knikt als iemand zegt: ‘zullen we even onze gevoelens op tafel gooien?’
20-30 punten, goed dat u zo meedenkt met millennials, maar overdrijf niet. Een uur per dag besteden aan iemand die de week wil evalueren is misschien een beetje overdreven.
De case Tom
Wij hebben de case Tom bij FC Mediacircus eerder besproken en – eerlijk gezegd – zaten we meestal in de eerste categorie. Die teksten dat hij eigenlijk drie boeken op een dag leest en dat andere wielrenners ‘helemaal niet lief’ zijn doen ons niet zoveel. Wij hadden er zelfs een soort sirene voor ontwikkeld om Limburgers een beetje te plagen. Hoe zou ik onze reactie het best samenvatten? Nou het zal me niet verbazen als we ergens zeiden: ‘we worden een beetje moe van die natte Limburgse tosti’.
Maar toch ben ik een beetje aan het schuiven sinds het goede NRC-interview en daar heb ik twee redenen voor:
1. Therapy by media
Waarom bespreken wij wekelijks de optredens van sporters in de media? Omdat je er als ondernemer, club of politicus iets van kan leren. Je kan omgaan met media lastig vinden, maar als je een beetje handig met journalisten omgaat, kan het ook in je voordeel werken. Om die analyses mogelijk te maken, is openheid van de geïnterviewde natuurlijk essentieel en dat is Tom wel.
2. We moeten door
Wij oudeschoolmensen die met verbazing vaan Waylon kijken, kunnen natuurlijk niet zonder millennials. Ze zijn onze collega’s, Ministers van onderwijs, buren en vrienden. Als we dan bij elke opmerking over zelfontplooiing ‘niet zo lekker in je vel in je broekje’ zeggen dan wordt het niets natuurlijk.
En dus heeft dat interview goed gewerkt. Geen idee hoe Jos en Robert erin staan, maar ik begin een beetje op te schuiven naar meer Tom zijn. Die met-je-Agu-regenbroek-naar- school-fiets-mentaliteit werkt goed, maar een beetje begrip voor de andersdenkenden is goed natuurlijk. En dus zeg ik ‘hup Tom’, maar nu lekker even stoppen met je hoofd leegmaken en lekker aan het werk.
Oh wacht…..
