Na afloop van de wedstrijd tegen de VS vertelde uitblinker Denzel Dumfries (twee assists en een goal) een bijzonder verhaal. Hij zat er mentaal een beetje doorheen na de eerste drie wedstrijden, baalde van de kritiek dat hij te weinig had gebracht, en Zoomde even met sportpsychologe Annemieke Zijerveld die hij al een paar jaar kent. ,,Het is belangrijk om mentaal in orde te zijn. Ik ben er eerlijk over dat het best moeilijk was. Maar goed, dan moet je de innerlijke rust vinden om terug te keren naar de basis. Daar helpt zij mij bij en daar ben ik dankbaar voor. Het is misschien moeilijk om er voor uit te komen, maar het is part of the game. Ik ben blij dat ik nu de innerlijke rust had om belangrijk te zijn voor het team. Het is een onderbelicht aspect. Wij zijn ook kwetsbaar. In dat opzicht denk ik dat je door er open voor te staan, anderen kunt stimuleren om hulp te zoeken als je die nodig hebt.”
Leren van millennial/GenZ
Wij veertigers van Gen X mopperen wel eens op millennials en genZ-ers. Ze zouden zich helemaal kapot analyseren en niet weerbaar genoeg zijn voor het echte leven. Natuurlijk is het wel eens lastig als je als ‘baas’ grote ambities hebt en een collega begint over zijn of haar ‘balans’, maar je kan het ook een keertje omdraaien. Je kan ook denken: wij blijven moppersmurferig onze biertjes drinken en klagen in de kroeg als we er even doorheen zitten terwijl deze generatie werkt aan een oplossing als de trein even niet zo soepel loopt. Niet zo lang geleden sprak ik iemand die twintigers en dertigers coacht tijdens hun loopbaan. Ze helpt hen bij het maken van keuzes zodat ze alles weer een beetje voor elkaar hebben. Zelf is zij ook veertiger en ze verbaasde zich erover hoeveel net-werkenden te maken hebben met coaches: voor hen is dat heel erg normaal, net zoals een auto en een CAO hoort dat bij de arbeidsvoorwaarden. Het leven is niet altijd gemakkelijk en een klein duwtje van een kenner helpt.
Openheid
Het mooie is dat Denzel daar gewoon openhartig over vertelt. Je moet niet vergeten dat dat ventje op zijn zestiende gewoon ergens op een Rotterdams bijveld speelde en nu wekelijks voor tienduizenden mensen. Natuurlijk: profs worden beoordeeld. Dat laatste is waar, maar het maakt natuurlijk wel een verschil als je soms bij de chef moet komen of dat je constant in de gaten wordt gehouden door media, fans en coaches. Beoordeeld worden doet iets met een mens en het mooie aan Dumfries is dat hij daarover praat. Dat zijn we toch ook niet gewend als veertigers? Bij mijn eerste baan werd ik naar een muffige psycholoog ergens in Oostzaan gestuurd en die stelde drie rare vragen. Hij werd betaald door mijn baas dus waarschijnlijk liet hij netjes weten dat ik totaal ongeschikt was voor het werk dat ik toen deed (waar hij gelijk in had trouwens).
Mooi toch? Je worstelt ergens mee, gaat met iemand praten en je gaat ermee aan de slag. We maken tijdens ons werk toch allemaal wel eens iets mee? Vooral twintigers hebben grote dromen, maar hoe vind je de mix van focus en geduld om eraan te werken? Als ik mij als twintiger als Dumfries had gedragen dan had dat een heleboel tijd gescheeld. ,,Joh Bas, dat gedoe bij het reclamebureau waar je werkt, kost je alleen maar een hoop energie. En voor wie doe je dat eigenlijk precies? Jij wil toch lekker stukjes schrijven dus misschien wordt het tijd dat je dat eens gaat doen…’’ Ach, nu zijn mijn vriendin dat tegen me en dat werkte ook prima, maar het gaat even om de snelheid; iets moet anders in je hoofd, je gaat praten en je gaat het doen. Dat automatisme is voor twintigers en dertigers zoals Dumfries doodnormaal geworden en dat is progressie.
