In de laatste aflevering van This Old Marketing, de wekelijkse podcast over marketing van Joe Pulizzi en Robert Rose zat een aardige media-analyse. De heren hadden het over de Democratische en Republikeinse Conventies en hoe dit mediaspektakel vol juichende sprekers in relatief korte tijd is veranderd van een TV-spektakel naar een social media event. Ze legden uit dat laat-twintigers en begin dertigers daar nu de show runnen en welke gevolgen dat heeft voor de manier waarop zo’n conventie is aangepast aan de tijd. In het verleden draaide alles om tv: grote netwerken werden perfect geserviced door lange blokken van sprekers te programmeren en door de tegenstander hard af te fikken. Maar nu gaat het veel meer om de jonge mensen: de speeches zijn kort en persoonlijk en de tone of voice is veel positiever, stellen de heren. De jonge generatie is klaar met het steeds boos zijn op elkaar vanwege een mening, maar ze willen een positief geluid over hoe de wereld eruit ziet in de toekomst. De boze boomers zijn het aan het verliezen en dat is misschien maar goed ook.
Media strategisch inzetten
In de sportmediawereld gaat zich de komende jaren een soortgelijke verandering voltrekken. Als sportclubs en sportbonden media-aandacht willen blijven genereren dan zullen ze moeten veranderen in de manier waarop ze hun sport brengen. Tieners en twintigers zullen natuurlijk wel eens een potje live gaan kijken als ze wat ouder zijn, maar nu kijken ze tien minuten via YouTube en verder volgen ze hun helden via social media. Dat heeft grote gevolgen voor de manier waarop je als sporter, bond of club media strategisch inzet.
Stel dat Ajax of de KNVB morgen tegen een twintiger of dertiger zegt: het is jouw taak om Ajax neer te zetten in de media, je mag het volledig op jouw eigen manier doen, ga maar aan de slag. Dan zou de focus niet meer liggen op persmomentjes op de vrijdag voor de wedstrijd of goede WIFI, maar dan zou de wereld er heel anders uitzien. Clubs zouden zelf voortdurend minisoaps online maken met het drie- of viertal meest aansprekende spelers, elke week was er een Q and A met fans in plaats van een persco en er draaiden altijd camera’s voor de wekelijkse aflevering over de club op Netflix. Bovendien zouden clubs alle influencers met grote aantallen volgers perfect gaan managen. Er zou een aanspreekpunt komen als ze vragen hadden, toegang tot spelers thuis zou geregeld worden en er werden editors beschikbaar gesteld om de spelers zelf te helpen met posten. De mediastrategie zou volledig leunen op social media.
Het is eigenlijk heel natuurlijk wat er gaat gebeuren. Nu zijn die ervaren mannen op de perstribune nog best belangrijk voor de clubs, maar die tijden zijn straks…..anders. In de reclamewereld draait alles om jonge mensen want daar verdien je nu eenmaal het meeste aan als merk en zo zal dat ook gaan in de sportwereld. Natuurlijk verdwijnen liveduels, persco’s en analyses in het AD en de Telegraaf niet helemaal, maar ze worden wel steeds minder belangrijk voor clubs. Voor sportorganisaties is het van levensbelang dat jonge volgers zich vereenzelvigen met de jonge sporters. Die twintigers op dat veld zijn de grote helden en daar willen jonge mensen alles over weten. Welke dromen jagen zij na, hoe pakken ze dat aan? In het strategisch inzetten van media zal het dáár omgaan de komende jaren.
Kleine bonden
Onlangs was ik op zoek naar de hoeveelheid geld die wij als samenleving besteden aan topsport en toen bladerde ik door wat rapporten. In een van die rapporten stond de analyse over kleine bonden dat ze zo’n moeite hebben met het genereren van media-aandacht. In mijn woorden: ze blijven maar mopperen op de NOS dat maar niet langs wil komen. Wat ze vergeten is een simpele wet voor media van vandaag de dag: het gaat allemaal om de verhalen en die moet je simpelweg in alle openheid vertellen. Denk even mee: wat zou je als twintigjarige wielrenster, shorttracker of hockeyer willen kijken over jouw sport? Natuurlijk wil je vooral die talenten volgen en de manier waarop zij in het leven staan. En dus kijk je met plezier naar die jonge mensen van dat roeiteam die elke dag weer in een boot stappen om keihard te trainen. Je ziet hoeveel plezier ze hebben, hoe ze het op school doen en hoe hard ze moeten trainen. Wat je dan als bond moet doen? Niet zoveel; je moet die jongeren alleen goede spullen, een camerateam, een goede editor en een manager geven die het allemaal regelt. Niet zo moeilijk hoor, wij zouden een goed plan maken en kennen ook de mensen die ze kunnen bellen.
