25 feb 2024

Het kan verfrissend zijn als je je eigen mening onderuit haalt in de media

Mediajournalist

Bas Hakker

Helemaal met hem eens was ik het niet, maar de stelling was wel interessant. Aanleiding was een stukje in AD van columnist Sjoerd Mossou over Ajax-aankoop Henderson. Die werd volgens hem neergezet in Amsterdam als de grote verlosser, maar in werkelijkheid was het een simpele waterdrager. Op X zei Thijs Zeeman over dat stukje iets als: typisch weer de sportjournalistiek, je doet eerst net alsof er een enorm hype is ontstaan rond zo’n speler en dan zeg je vervolgens dat het behoorlijk tegenvalt. In zijn ogen is ‘Henderson de Souza Faria’ altijd gepresenteerd bij de club als een degelijke middenvelder en dat blijkt hij ook te zijn.

Ik vond de kritiek op Sjoerd niet helemaal terecht aangezien hij altijd heeft gezegd dat het een normale speler is en dat Sjoerd altijd wel nuance inbouwt in zijn verhalen, maar de dynamiek erachter is wel interessant. Want het is inderdaad verleidelijk om als stukjesschrijver met een mening de mening waartegen je je afzet iets scherper neer te zetten dan de werkelijkheid.

Ergernis
Ongemerkt doen wij journalisten dat vaak natuurlijk als je een blog of column schrijft. Je gaat nadenken over een goed onderwerp en dan ontstaat er in je hoofd al snel iets waar je je aan ergert. Niet zelden is het fundament van die ergernis echter vrij wankel, maar je moet wel erg virtuoos zijn wil je een stukje met als strekking ‘weer een hypothese in mijn hoofd ontkracht’ boeiend kunnen opschrijven. Het is makkelijker om het fenomeen iets groter te maken zodat jouw mening wat meer opvalt. Daardoor blijft het langer hangen in de hoofden van mensen.

Laten we de proef op de som nemen, nu we toch samen zijn. We bedenken samen drie sportmedia-onderwerpen om over te schrijven: de media-optredens van Koeman zijn saai, voetballers zeggen nooit eens wat leuks voor een camera vanwege de mediatraining en Wouter Bouwman is het grootste talent in de sportmedia, een lichtpunt in de donkerte.
Als je over die onderwerpen een stukje met een mening gaat geven dan is het heel verleidelijk om in het begin van het verhaal een wereld te schetsen die het laatste gedeelte van het stukje rechtvaardigt. Je gaat bijvoorbeeld wat saaie quotes van Koeman eruit halen die contrasteren met het verzamelde mediawerk van Louis van Gaal en vervolgens concludeer je dat Koeman wel wat openhartiger mag zijn over spelers. In werkelijkheid is Koeman gewoon zichzelf in de media: hij geeft zijn mening wel degelijk hoewel zijn handrem iets groter is dan die Van Gaal.

Of neem spelers voor de camera. Natuurlijk zijn er voorbeelden van saaie praters, maar gelukkig zijn er ook Brobbeys, Berghuizen, Veermannen, Wieffertjes, Van Wolfswinkels en vele anderen die gewoon antwoord geven op de vraag en vaak ook nog een leuk antwoord hebben. Natuurlijk is Wouter Bouwman een talent, maar hij is zeker niet de enige. Sanne van Dongen, Skiete Sjoerd, Hein van De Telegraaf en nog een paar. Allemaal mensen met veel mogelijkheden.

Oh ja, podcast van de antwoorden. Er is wel degelijk een oplossing voor dit fenomeen, maar die oplossing zal niet meevallen. Die oplossing heet namelijk: zelfkritiek. Je zou in een blog ook jezelf kritisch kunnen analyseren, namelijk je neemt een mening in je hoofd en dan ga je vervolgens onderzoeken of die mening wel klopt. Dat kan wel eens een verfrissende column opleveren want in onze hoofden zitten veel meningen die ons echte wereldbeeld versimpelen: PVV’rs zijn allemaal Tokkies, Peter Bosz is een boze bemoeizuchtige man of het wordt helemaal niets met dat nieuwe kabinet. Nou ja, in het laatste geval is dat niet echt een mening.

Ook kenner worden van sport, media en marketing?

Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.