Om zo’n interview met Henk de Jong moeten wij dus echt gniffelen. Je weet wel, die trainer van Cambuur die altijd zegt wat hij denkt, en er verder ook geen moment spijt van heeft. Zo iemand die je eigenlijk bij elk ander voetbalclubje ook wel even voor de camera zou willen zien, gewoon voor de menselijke maat.
Maar goed, afgelopen weekend was hij weer even heerlijk zichzelf. Wat was er aan de hand? Ondernemer Bert van den Brink — een man die z’n geld verdient met kippen en vastgoed, en dat onder andere stopt in Cambuur en Feyenoord — was compleet losgegaan op social media. Hij had het over ‘twee oude mannen’ (De Jong en spits Michael de Leeuw) die ‘tonnen verdienen en slap zwetsen’. En dan: ‘Wat een schril contrast met wat Volendam er voor doet om kampioen te worden. Triest.’
De reactie van Henk? Legendarisch.
“Bert van den Brink, dat is een kippenvanger. Die heeft daarmee tussen de 100 en 200 miljoen verdiend. Ik mag daar eigenlijk niks over zeggen, maar die roept zulke gekke dingen. Die heeft helemaal geen verstand van voetbal. En dat doet hij niet alleen hier, dat doet-ie ook bij Feyenoord.”
En dat dus in een interview voorafgaand aan een wedstrijd. Heerlijk.
1. De voetbalwetten
In de voetbalwereld gelden andere wetten dan in het bedrijfsleven. Stel je voor: ergens in een dorp begint een man een bedrijf. Hij stopt er geld in, neemt dertig man aan, en ineens is-ie iemand. Hij staat in het plaatselijke krantje, mensen vragen hem in de kroeg naar z’n mening over de nieuwe rotonde. Maar nooit, écht nooit, gaat een van z’n werknemers in een interview roepen: “Die vent draagt de verkeerde pakken en draait kutmuziek.
In voetbal ligt dat anders. Daar telt niet wat je verdient of bezit, maar wat je op het veld laat zien. Het zijn de wetten van de kleedkamer. Daar is de mening van een Ruud Gullit of een Rafael van der Vaart altijd belangrijker dan die van de man met het grootste sponsorcontract.
2. Het Elon Musk-gevoel
En dan was daar Hansie Hansie (Hans Kraay jr. natuurlijk), die na afloop even de sociale analyse erdoorheen jaste. Over rijke mensen, hun boten, hun huizen, hun vriendincollectie.
“Dat die man denkt dat-ie alles maar kan zeggen, dat is typisch rijkeluisgedrag. Ze willen eerst een boot, dan een huis, dan drie vriendinnen erbij, en dan willen ze ook nog aanzien in een club.”
Het is eigenlijk maatschappijkritiek in z’n puurste vorm. Waarom zouden we rijke mensen zo serieus nemen? Waarom zou je iemand met honderd miljoen vertrouwen met een voetbalclub, of erger nog: met een land? Kijk naar Musk. Of Trump. Die hebben toch nooit bewezen dat ze iets van politiek snappen? Of van mensen? Het enige dat ze goed kunnen is roepen. En hun fans vinden dat dan weer ‘verfrissend eerlijk’. Terwijl het vaak gewoon dom is.
3. De ontroering van Henk
En dan Henk. Die man raakt je gewoon. Hij was ziek. Is teruggekomen. Nu is zijn vrouw ziek, en in elk interview vertelt hij daar iets over. Altijd klein, altijd eerlijk. Geen drama, geen grootspraak. Gewoon echt.
Hij is ook de man die ooit zei dat hij z’n contract niet zomaar kon inleveren toen de hoofdtrainer was opgestapt. Want ja, hij had zijn handtekening gezet. In een wereld waar mensen als Farioli vijf minuten praten zonder iets te zeggen, is Henk iemand die je snapt. Je vóelt wat hij zegt. Hij is een soort moreel kompas in een raar universum van sokhoogtes, expected goals en tactische drievierdrie’s.
Henk de Jong is eigenlijk een beetje de Chauncey Gardiner uit Being There. Die tuinman die per ongeluk wijsheid uitkraamt en uiteindelijk wordt gezien als redder des vaderlands. Dus: zit je even klem op werk? Wordt er weer met holle managementtaal om je oren geslagen? Vraag dan advies aan Henk de Jong. Die weet altijd wel iets. Bijvoorbeeld dat je in de regen moet trainen als het regent. Of dat je gewoon normaal moet doen tegen je spelers. Of tegen een kippenvanger met een Twitter-account.
