Afgelopen week zag ik ergens een bijzonder fragment voorbijkomen van Ziggo. Van Basten en Gullit zaten, zoals gebruikelijk in de studio voor hun voetbaltalkshow en presentator Wytse vroeg: waar was het eten het beste? Gullit en Van Basten (op zijn manier dan) begonnen meteen te stralen. ‘Op Milanello was alles perfect geregeld,’ zei Ruud. ‘De velden waren altijd strak gemaaid, de zon scheen en er was heerlijk eten. Marco kon altijd enorm genieten en hij kreeg nog een toetje ook.’ Marco houdt van toetjes.
Die opmerking ging natuurlijk niet alleen over ’t eten, maar over het hele leven. Zonder dat ze zich daarover uitspraken, zeiden die mannen: toen was het leven mooi, later kwamen er belastingdingen en andere verplichtingen, maar toen zaten wij in de zorgeloze fase van ons leven. Het was een soort ode aan alle veertigers en vijftigers die nu ook gelukkig zijn, maar die wel eens terugdenken aan die jaren dat alles nog mogelijk was. Onze vaders werkten in die fase van hun leven allang bij postkantoren of verzekeringskantoren, maar wat waren die jaren negentig mooi toch?
Zorgeloze
Dat hele zorgeloze in combinatie met de aanvalsdrift om de wereld te veroveren komt nooit meer helemaal terug, maar het is wel belangrijk om daar af en toe even aan terug te denken. Plus een shout out naar onze vaders en moeders die het allemaal hebben geregeld. Donderdag en zaterdag lekker een biertje drinken in de stad, doordeweeks wat colleges volgen en een beetje sporten erbij. En dan zondag met je voetbaltas naar de voetbal en daarna nog even een potje FIFA doen. Geen enkele verantwoordelijkheid en je kon eigenlijk alleen maar winnen. Gijp heeft wel eens uitgelegd hoe Gullit in het leven staat en die is – qua zorgeloosheid en het vermogen om van het leven te genieten – wel een voorbeeld. Nooit voelde hij ergens druk voor, maar had hij er zin in. Of hij nu in de finale van de Champions League stond of in de stad liep met een nieuwe broek: hij kon altijd vertrouwen op zijn verbale kwaliteiten, voetbaltalent en gezelligheid om met iedereen te kletsen.
Gullit is de perfecte manier om af en toe even stil te staan bij die jongens van twintig die we waren voordat we weer verder wandelen. Even terugdenken aan die busreis vanuit Montpellier naar Barcelona waar we, in de kleinste bar van de stad, bier dronken. Het leven was zo overzichtelijk en dat is het eigenlijk nog steeds. Misschien maken we ons wel onnodig veel zorgen en moeten we wat vaker genieten van een pas gemaaid grasveldje of een lekker toetje in de zon. Misschien is Gullit wel het perfecte voorbeeld van hoe een leven moet zijn. Je kan wel vaak ontslagen zijn als trainer en vrouwen hengelen naar je geld, maar een mens heeft eigenlijk alleen een perfect gemaaid grasveldje en een lekker toetje nodig.
