Podcastmattie Jos vindt mij wel eens irritant en dat is helemaal niet erg. Hij ergert zich aan de gast die het altijd positief en gezellig wil houden terwijl er in ‘Bromberendorp’ ook altijd dingen te beleven zijn. Daar heeft hij gelijk in natuurlijk; niets zo erg als iemand die een andere interviewt over hoe geweldig die persoon is en ik moet bekennen dat ik soortgelijke verhalen wel een heb gemaakt. Daarom wil hij – voor de Oudejaarsshow – wat scherpe vragen horen in de categorie ‘waar erger je het meeste aan in de sportmedia?’ Ter voorbereiding op de podcast, toch een beetje de basis van deze blogs, leek het mij aardig om een stuk of 12 van die sportmedia-ergernissen van 2023 op te schrijven:
1. De lange intro’s van Fresia & Milan Parkeren de bus
Het is best wel een aardig concept hoor; de twee knappe presentatoren van ESPN rijden naar een club toe en stellen een speler allerlei vragen, maar de uitwerking is zo beroerd. Je moet je namelijk elke aflevering door tien minuten gedoe worstelen waarbij de twee elkaar nietszeggende vragen stellen over schoonmoeders, lievelingskleuren en verjaardagen.
2. Dat AD en Telegraaf altijd tegenover staan
Nederland is maar een klein landje en dan is het irritant dat AD en Telegraaf het altijd zo opzichtig niet met elkaar eens zijn. Je zag het weer goed bij dat gedoe in Volendam: Telegraaf had een lang interview met Wim Jonk over hoe briljant Jonk is en het AD een reportage over hoe erg Wim Jonk is. Terwijl de Telegraaf Mislintat affikt tot zijn Lidl vetertjes, maakt het AD een verhaal over zijn briljante werkwijze….boring! In elk sportmediathema staan die twee redacties (waar de meeste journalisten elkaar oprecht haten, weten wij inmiddels) weer gezellig tegenover elkaar en het probleem is dat wij lezers daardoor slecht geïnformeerd worden. Want je kan ook gewoon beide kanten in een verhaal stoppen hoor, dat trekken wij nederige lezertjes prima.
3. Johan Inan in de AD Voetbalpodcast
Het is vast een prima gast die goede verhalen kan schrijven, maar in een podcast is het eigenlijk niet te doen. Dat ‘buitenlandse’ accent is nog wel doorheen te komen, maar het gaat vooral om de oninteressante verhalen waar hij altijd zoveel tijd voor neemt en waarvan wij de clou al mijlenver zien aankomen. Hij heeft namelijk de neiging om een verhaal in de categorie ‘en toen liep ik in een straat en liep rechtdoor’ van het begin tot het einde te vertellen. Geeft niks, maar doe dat lekker thuis.
4. De doorgeslagen woede van Mike
We hebben hem in de show gehad en het is echt een prima gast en een goede nieuwsjager, maar qua woede kan hij wel eens doorslaan. Dat Maurits Hendriks een echte bestuurder is en niet zoveel bij Ajax te zoeken heeft, is wel duidelijk, maar dat kan je ook gewoon één of twee keer zeggen in plaats van dat je blijft benadrukken dat iedereen hem haat op De Toekomst. Het is aardig als je jezelf een keertje corrigeert. Zo van: die kop waarin hij de schuld krijgt van alle ellende is misschien een beetje overdreven. Het wordt ook voorspelbaar, Mike.
5. De zondagmiddagverhalen van Joep
Martijn en Michel kunnen het dan wel een wereldgozer vinden met zijn sleutelhanger, maar ik erger me nog steeds kapot aan die Jeugdjournaal-items op zondagmiddag. Dan staat hij daar ergens in een stadion heel druk een verhaal te vertellen en dan moet Peter Bosz meegaan in het theorietje dat hij die dag heeft uitgekozen. ‘Peter, mooi dat ik je tref: jij weet toch ook dat de eerste nederlaag steeds dichterbij komt?’ Het is dat kinderachtige toontje.
6. Het oude-mannen cynisme van Arno Vermeulen
Het blijft natuurlijk raar: de Voetbalpodcast van de NOS met de drie of vier commentatoren. De sfeer onderling lijkt wat beter de laatste tijd, maar de cynische oudemannengrapjes van Arno zijn echt niet te doen. Het gaat bijvoorbeeld vaak over kleine foutjes van de commentator en daar maakt zure Arno dan een flauw geintje over. ‘Je was weer eens langzaam, zo kennen wij je weer.’ Dat cynische boomertoontje was prima in de jaren zeventig, maar het is natuurlijk raar dat Arno de chef is en die gasten dus echt evalueert en wedstrijden geeft. We zitten dus naar een soort live sollicitatiegesprek te luisteren. Er is maar één oplossing voor dat zure oude mannensfeertje: zet Suse aan het hoofd van de tafel en de zon breekt door. Hoewel….
7. De doorgeslagen theorietjes van Suse
Suse van Kleef is steeds beter aan het worden als commentator en rijp voor het echte werk, maar ze wil nog wel eens een tikkie doordraaien in haar meninkjes in talkshows. Dat komt doordat ze die meningen aanpast aan het medium waarin ze weer eens moet aanschuiven. Bij Khalid en Sophie aan tafel krijg je wel eens het gevoel dat wij mannen allemaal schuldig zijn en alleen maar mogen beweren hoe geweldig het vrouwenvoetbal is. Wij vinden Oranje top beste Suse, maar die lelijke achterafvelden op tv, de hele matige keepers en het beperkte niveau van de verslaggeving zijn echt nog niet goed genoeg. Roep dat gewoon eens een keertje.
8. De nattewindenmeewaaiers van Derksen
Ja, ik ben fan van Johan Derksen, maar hij is het leukste als ie een beetje tegenwicht krijgt. Als zijn nattewindenmeewaaiersclub, zoals die babbelbox van de VVD of die meekletsadvocaat, er zitten dan is het programma niet te doen. Niet voor niets kreeg de advocaat een Johan Derksen pyjama van Sinterklaas. We weten ook wel dat het 200 K kijkers scheelt als ze een verstandig iemand als Jan Rotmans aan tafel zetten, maar de inhoud gaat toch altijd voor, Johan?
9. Die gamejongen van RTL
De gamejongen van RTL7 heeft eigenlijk niet zoveel met voetbal en dat merk je aan zijn slechte vragen. Hij geeft altijd plichtmatig saaie voorzetten en dus kunnen de analisten ook nooit eens even lekker scoren. Het lelijkste wat je op tv kan tonen, is desinteresse.
10. Dat Sjoerd nét niet goed genoeg is voor Studio Voetbal
Hij weet het zelf ook wel, maar we moeten het maar eens eerlijk benoemen als podcast van de antwoorden. Sjoerd van Ramsdinges heeft zich de afgelopen jaren niet genoeg ontwikkeld om een show als Studio Voetbal groot te maken. Dat heeft niets te maken met talent, maar wel met luiheid. Het grote probleem is dat hij een ambtenaar is gebleven; hij is niet lenig genoeg om het format los te laten. Dat was prima te verhelpen geweest als hij lekker ergens als oefening ook ergens een podcastje had gemaakt of een show op YouTube waarin alles mag…Maar je kan ook lekker naar Netflix kijken natuurlijk totdat het 22.15 uur is want het geld komt toch wel binnen.
11. Mascottes tijdens interviews
Zo’n mascotte in de stadions is leuk voor de kinderen, maar voor volwassen mensen is het een beetje raar toch? Als Bosz net even aan de verslaggever heeft uitgelegd hoe die ruit op het middenveld functioneert dat er zo’n Benno, Herro of Piet Piraat voor zijn neus staat met zijn rechterhand omhoog voor een highfive? Dat is nu iets wat Arne Slot niet zal gebeuren. Die regelt even met de persman: let jij erop dat die rare vogel niet naast Hansie Hansie gaat staan want dan sta ik voor lul? Het verwijt geldt trouwens niet voor analisten die zich verstoppen achter een mascotte want dat was grappig….
12. Een slechte Goedemorgen Eredivisie-tafel
Bij Goedemorgen Eredivisie van ESPN hebben ze het afgelopen jaar een paar hele goede tafels gehad. Jullie weten toch? Van den Herik, Dennis te Kloese, John van ’t Schip, Michel van Egmond, Robert Eenhoorn, allemaal goed. Maar Guzubuyuk, Arnold Bruggink en Mario is gewoon niet goed genoeg jongens en dat gebeurt te vaak.
13. De Cor Potcast
Ik wil de mannen graag leuk vinden, maar het lukt me gewoon niet. Natuurlijk is het aardig als ze van die echte, Pieter Zwart achtige, voetbalkennersvragen stellen aan gasten als Mark van Bommel, maar ik trek dat blije toontje gewoon niet. Noem me een boomer. Sorry. Het ergste is het als ze een vraag stellen aan een gast en zelf zo’n zweverig millennial-imagineer-antwoord geven. Brrr..
