In het AD stond een mooi verhaal over Piet de Visser. De negentiger is behoorlijk ziek, maar blijft maar doorleven. ‘Mijn lichaam protesteert, maar in mijn hart ben ik nog steeds de kleine Piet van 8 die al spelers scoutte.’
Blijkbaar zit het in zijn genen om dat te doen, kijken of spelers een beetje talent hebben. Ergens in de jaren 90 werd zijn talent pas manifest. Hij was jarenlang trainer geweest, maar kon dat fysiek niet meer aan. Dick Advocaat en Frank Arnesen vroegen hem internationaal scout te worden van PSV. Het werd zijn roeping.
Gezond
Zo’n vak waar je je hele hebben en houwen in gooit, schijnt enorm gezond te zijn. Iets doen wat niet als werk voelt, maar wat je eigenlijk altijd met plezier doet. Ik heb dat met schrijven. De Japanners noemen het Ikigai. Even aan meneer Chat vragen (heeft die gast ook wat te doen): ‘Ikigai is een Japans concept dat staat voor ‘de reden van bestaan’ of ‘dat wat het leven de moeite waard maakt’. Het is een filosofie die draait om het vinden van balans en vervulling in het leven door je passie, talent, roeping en levensonderhoud te combineren. Het idee achter ikigai helpt mensen om hun levensdoel te ontdekken en zo geluk en voldoening te vinden.’
De vier kernvragen van Ikigai: Waar hou je van, waar ben je goed in, waarvoor kun je betaald worden en wat heeft de wereld nodig? Als alle vier de aspecten in balans zijn, ontstaat een harmonieus leven waarin je met plezier werkt en leeft.
Rust
Ik geloof wel in die filosofie, want alles gaat makkelijker met Ikigai. Het geeft een soort rust. Je hoeft je niet continu af te vragen of je wel op de juiste weg zit. Kijk naar Piet de Visser: die man heeft zijn leven lang niets anders gedaan dan spelers scouten. Zijn passie voor voetbal en zijn unieke talent om ruwe diamanten te herkennen, hebben niet alleen zijn eigen leven vormgegeven, maar ook dat van talloze spelers die door hem zijn ontdekt. En zelfs nu, op zijn leeftijd, lijkt hij er nog elke dag zin in te hebben.
En dat is precies waar het om draait. Niet alleen iets vinden waar je ’s ochtends je bed voor uitkomt, maar ook iets waar je ’s nachts zonder moeite voor opstaat. Ik weet nog dat ik ooit een keertje Youp van ’t Hek interviewde. Hij zei toen iets als: ‘Kijk, de meeste mensen hebben zeikerig werk, maar jij schrijft stukjes voor geld zonder baas. Je doet iets creatiefs, komt nog eens ergens en mensen lezen het. Dat zou ik lekker blijven doen.’ Goed advies. Die opmerking is me altijd bijgebleven. Het klinkt zo simpel, maar het is zo waar.
Want zeg nou zelf: hoe vaak hoor je mensen niet klagen over hun werk? Over dat ze geen voldoening vinden, dat het saai is, dat het alleen maar om targets en deadlines gaat? Natuurlijk, niet iedereen heeft het voorrecht om precies te doen wat-ie wil. Maar als je het kunt combineren – iets waar je goed in bent, waar je van houdt, waar je de rekeningen mee kunt betalen en wat ook nog eens waarde toevoegt – dan heb je goud in handen. Dat is Ikigai.
Het hoeft trouwens niet altijd groots en meeslepend te zijn. Je hoeft niet per se de volgende Piet de Visser of Youp van ’t Hek te worden. Maar iets vinden waar je echt voldoening uit haalt, dat is wel geinig. Voor mij voelt stukjes tikken niet als werk en dat is precies het punt. Je moet wel discipline hebben, blijven ontwikkelen en snappen dat writers blocks niet bestaan. Maar dat is het waard.
Dus wat is jullie Ikigai? Misschien heb je het nog niet gevonden. Misschien weet je wel wat het is, maar ben je bang om die sprong te wagen. Of misschien doe je het al, maar ben je vergeten waarom je er ooit mee bent begonnen. Hoe dan ook, ik gun het iedereen om iets te vinden waar je je ziel en zaligheid in kunt leggen. En lange leve Piet, dat sowieso.
Nu ga ik het jaarlijkse klaagverhaal van Raymond van Barneveld lezen. Ook lekker. Bestaat er ook anti-gai?
