Stel dat er straks op het EK in Duitsland een stevige ruzie ontstaat op de besloten training tussen Virgil van Dijk en Teun Koopmeiners. De speler van Atalanta maakt een verkeerde sliding en Virgil slaat hem vol op zijn harses waarna Koeman niets anders kan doen dan de aanvoerder naar huis te sturen. De persman tikt een appje dat Van Dijk wegens een incident op de training de selectie moet verlaten. Hoe lang zal het dan duren na dat appje voordat Martijn Krabbendam, Mikos Gouka, Vallentijn en Willem Vissers het hele verhaal hebben?
Ik denk dat het in een uurtje wel gepiept is, eerlijk gezegd. Ze bellen even met iemand uit de technische staf en met een speler die ernaast stond, tikken een verhaaltje met de feiten op een rij en dan is alles wel zo’n beetje bekend. Omdat Koeman en de ervaren persman dat weten, beleggen ze trouwens direct een persco waarin ze het hele verhaal vertellen. Kun je gewoon weer door.
Anders
Tijdens het Songfestival ging dat echter anders. Terwijl daar een tientallen redelijk ervaren journalisten rondliepen in de wandelgangen kwam er helemaal niets naar buiten. We wisten dat Joost niet mocht meedoen aan de generale repetitie, maar daarna bleef het echt anderhalve dag stil waarbij niemand iets wist. De NOS, Telegraaf, het AD en RTL kwamen met updates zonder nieuws; ze reconstrueerden hoe ze het hoorden, spraken met collega’s uit Engeland of keken met glazige ogen in de camera alsof ze verslag deden van een wereld waar ze niet bij hoorden. Er was niemand die even stiekem belde met Cornald Maas of een van die andere omroeptypes die er belang bij hadden dat ze er iets naar buiten kwam. Ik had op Cornald gegokt trouwens, aardige slimme gozer.
Cocon van gezelligheid
Telegraaf-journalist Wouter de Winther had er ook met verbazing naar gekeken. Hij zei vrijdagavond om 19 uur bij Jeroen Pauw dat hij zich verbaasde over de stilte onder zijn vakgenoten. Jeroen Pauw had het over een cocon van gezelligheid. Dat laatste is trouwens niet het grootste probleem, maar het heeft te maken met vakmanschap. Terwijl in de sportjournalistiek mensen als Sjoerd Mossou, Maarten Wijffels, Valentijn en Willem Vissers het hele jaar Oranje volgen, is dat clubje in Zweden een allegaartje van muziek- en mediajournalisten. Zij hebben gewoon niet het vakmanschap en het netwerk in huis om dat kleine beetje nieuws naar boven te halen. Dat geeft niet, maar als je het allemaal zó groot brengt, zou ik daar als hoofdredactie even kritisch naar kijken.
Dat uitlekken van nieuws kan namelijk een prima democratisch mechanisme zijn. Weten jullie nog hoe dat ging tijdens Corona? Dan lekte er wat maatregelen uit drie dagen voordat het besluit genomen moest worden en dan gingen mensen daar iets van vinden. Vervolgens werd een besluit teruggedraaid als de mening een andere kant op schoot. Zo had dat nu ook kunnen gaan; als iemand op vrijdagavond iets had geroepen dan waren de protesten eerder op gang gekomen en dan had de EBU nooit tot diskwalificatie overgegaan. En nee, het is te gemakkelijk om dat als journalistiek bij de omroep te leggen. Gewoon – omdat het kan – even in de zomer een paar weken meelopen met Martijn, Mikos en de rest.
En dan komt het volgend jaar goed met Joost.
