De laatste tijd ben ik beetje in de wereld van nieuwsbrieven gedoken. Terwijl je vroeger dan met moeite een keer ergens een boek kon lenen, is er nu gewoon een website vol nuttige blogs, een serie podcasts en op YouTube kom je ook leerzame verhalen tegen over dit onderwerp. Maandenlang kan je zo nodig van de beste ervaringsdeskundigen horen hoe zij dat hebben aangepakt en waar je op moet letten. Fouten (zoals alleen focussen op sponsoring als verdienmodel) zou je dan in theorie niet moeten maken als je – ik noem maar even wat – een soort uitgeverij in nieuwsbrieven wil beginnen.
En daar wil ik het even over hebben: dat het leuk is om je helemaal te verliezen in een bepaalde niche waardoor je in een soort mediabubbel terechtkomt, maar er is ook een andere kant. Je komt immers steeds makkelijk terecht in zo’n bubbeltje met alleen vrienden om je heen, maar daardoor kan je ook een heleboel missen. Wat er vooral gebeurt, is dat je nooit meer eens de andere kant van een verhaal hoort.
Als ik fotograaf en vriend Corné bijvoorbeeld vertel over dat nieuwsbrievenplan dan vraagt hij altijd aan mij: Bas, mensen lezen toch helemaal geen nieuwsbrieven meer? Nou valt dat echt enorm mee, maar ik moet dan toch even schakelen. Want bij ‘Newsletter Operator’ stellen ze die vragen nooit, het gaat er altijd om hoe je van nul naar 1000 subscribers groeit (kadootjes, social media, andere nieuwsbriefschrijvers in de doelgroep), welke workshops je moet organiseren (vraag het de doelgroep) en wat een beetje goede openingsrate is om een business te runnen (50 tot 70 procent).
Nu is zo’n nieuwsbriefbubbeltje onschuldig, maar het is natuurlijk onhandig als je in een bubbel van een bepaalde politieke hoek zit. Je luistert alleen nog maar naar Jensen of TPO, kijkt naar die gekkies van die oude oorlogsverslaggever en op YouTube zit je ook diep in de wappiewereld. Dan kom je daar nooit meer uit natuurlijk; als je Johan Derksen elke dag hoort zeggen dat D66 een belachelijke partij is dan ga je daar echt na een tijdje in geloven. Online media hebben een businessmodel om jou in die wereld te zuigen en je komt er nooit meer uit; die verstandige meneer die alles weet van migratie hoor je niet meer praten, de verstandige economen uit FD kom je niet meer tegen en die podcast waarin Maarten van Rossem uitlegt waarom het oorlog is in de Gazastrook hoor je ook niet. Gevangen in jouw mediabubbel.
Maar gelukkig is er Martijn Krabbendam die daar iets op heeft gevonden. Hoe het precies werkt, snap ik nog steeds niet, maar hij zet dus in de auto willekeurige podcasts op. Hij begint dan bij Kale en Kokkie en dan komt als vanzelf een podcast van hippe dertigers uit Amsterdam, vijftigjarige voetbalvrienden en bejaarde fans van rashonden voorbij. Terwijl Martijn richting de goede WIFI, prima broodjes en relaxte parkeerplekken van SC Heerenveen of Fortuna rijdt hoort hij wat er allemaal komt kijken bij het korthouden van de teennagels van Australische labradoodels of het organiseren van een kinderfeestje in Watergraafsmeer.
Op die manier hoor je nog eens wat anders voorbijkomen dan alles wat jouw mening bevestigt. Net zoals vroeger toen we nog naar het Journaal keken. Je hoort ideetjes die niet direct in je straatje passen en bovendien wordt je op ideetjes gebracht. Nu nog even aan Martijn vragen hoe dat precies werkt.
