Eigenlijk kon je het al direct zien aan het rare rode jasje van de coach op veld drie van het hockeyveld. Nou ja, met dat trainingsjackje was op zich niet zoveel mis, maar wel met de tekst die er achterop stond. TRAINER/COACH in van die grote geborduurde letters. Daar sta je dan als volwassen man. Met je rare jasje. ,,Schat, weet jij of mijn jasje al gewassen is?’’
Stiekem gingen mijn vriendin en ik lekker dichtbij staat want we zagen al aan zijn fanatieke toetje dat het coachen serieuze business was. Het was niet alleen de outfit die hem verraadde, maar ook die glimlachjes op de verkeerde momenten. De glimlachjes, als het jongetje van elf een bal over de lijn sloeg, die zijn teleurstelling in het leven verraden, dat coachen moest alles goedmaken.
Dat hij een hele slechte coach was, zag je aan de manier waarop hij vooral met zichzelf bezig was:
- Constant schreeuwen tegen de jongetjes waar de bal heen moet. Als je een jaar of twaalf bent dan is het toch belangrijk dat je zelf leert nadenken? Professor Scott Galloway had Ryan Holiday in Prof G show die iets vertelde over opvoeden volgens de stoïcijnen. Holiday haalde de vader van Tiger Woods aan die de kleine Tiger alleen maar liet uitvoeren wat hij opdroeg. Dat moet je niet doen, kinderen juist begeleiden in hun eigen keuzes. ,,Even oplopen en inspelen, Timo!’’
- De hele tijd bevestiging zoeken van je eigen gelijk bij het eigen publiek, lees de ouders achter de dug-out. Bij elke kans even omkijken alsof je wil zeggen: als ze doen wat ik zeg dan komt het allemaal goed. Of bij elke kans tegen achteraf uitleggen aan het publiek hoe het allemaal had gemoeten.
- Voortdurend op de scheidsrechter mopperen, maar dan passief-agressief. ,,Jongens, zeg maar niets tegen de scheidsrechter, die kunnen er ook niets aan doen dat ze het niet zien.’’ (die gasten waren een jaar of veertien). De combinatie van 2 en 3 is ook erg trouwens. ,,Het is toch een schande dat hij geen strafbal geeft?’’
Raar gedrag dus. Op een gegeven moment was er een speler in tranen na een doelpunt tegen, waarschijnlijk omdat hij bang was op zijn kop te krijgen. En dat terwijl hij juist ook een hele mooie goal maakte. De coach haalde de speler eruit en zei tegen hem: het is waarschijnlijk mentaal dus praat maar met je vader. Die gast is twaalf! Kortom, het was een man die de hele tijd lekker met zichzelf bezig en het grappige is dat niet alleen iedereen langs de lijn dat zag, maar spelers voelen dat ook aan. Alles wat zij in het veld deden, straalde immers uit: het is maar hopen dat we een goede beslissing nemen anders wordt die rare man langs het veld boos.
Precies, wat je niet in sport moet doen want daar gaat alles om vrijheid (net zoals in het hele leven). Gisteren was tennisser Tim van Rijthoven te gast bij De Perstribune en die vertelde daar ook mooi over. Waarschijnlijk was het in zijn systeem gekropen dat hij vooral iedereen om zich heen moest pleasen terwijl hij pas echt gelukkig was als er even niets moest.
Natuurlijk begonnen die jongens, net zoals de fans van AS Roma, het rare gedrag van de coach over te nemen. Toen bleek dat de tegenstander net even beter was, schold een van de middenvelder de tegenstander uit en kreeg een kaart.
Slecht gedrag lokt slecht gedrag uit.
En zo ging dat ook bij AS Roma natuurlijk. Als de coach van een ploeg, door ons een paar weken geleden onterecht opgehemeld, zich gedraagt als een tokkieproleet dan doen de supporters dat immers ook. Als leider van een groep, op welk niveau dan ook, heb je de overzichtelijke verantwoordelijkheid om het goede voorbeeld te geven. De podcast van de antwoorden zou zeggen: trek een normaal jasje aan, geef alleen wat tips vooraf en – om met de ING-reclame van Peter Heerschop te spreken – ga lekker het veld in om plezier te maken.
