Het is even wennen aan het feit dat Robbie Williams een aap is in zijn biopic waarin hij zichzelf speelt, maar na een kwartiertje zit je er helemaal in.
In ‘Better Man’ krijg je het levensverhaal van de popster te zien en dat is om allerlei redenen fascinerend. Toen Williams na Take That een hele grote meneer werd, vroeg ik me altijd af waarom hij? Hij was immers uit Take That gegooid en hij was daar niet de gast die de muziek maakte, de dansjes bedacht of de teksten schreef, dat deed Gary Barlow allemaal. Ook was hij niet de knapste ofzo: dat was Mark Owen. Maar terwijl die andere gasten in hun loopbaan een of twee hitjes bij elkaar schraapten, kwam Williams in de buurt van de grootsheid van de generatie voor hem. Inderdaad, die gasten die allemaal dood zijn behalve Madonna.
Maar tijdens het kijken snap je opeens waarom dat zo is; hij heeft, zoals mijn zoon dat zegt, ‘drip’. Hij is een geboren entertainer, kan als de beste een connectie opbouwen met zijn publiek, er gebeurt iets als je naar hem kijkt en luistert. Hij zegt niet in interviews dat de Spice Girls een goede band is, maar dat hij het als enige in de wereld met vier van de vijf heeft gedaan. Romario werd niet boos op de directeur omdat hij weg wil, maar hij liet zich filmen bij een potje zaalvoetbal en zei: Romario moet weg. Robbie was gewoon de beste in zijn vak en dat wist de rest ook gewoon, daarom hebben ze hem eruit gegooid. Als ze iets ouder waren dan had hun ego dat wel toegelaten en waren ze de allergrootste band allertijden geworden.
Als in een clubje één iemand overduidelijk de beste is dan werkt dat alleen als iedereen dat erkent en lekker gaat doen waar hij of zij goed in is. Er is maar licht voor één ster per clubje. Toevallig zat ik even op ESPN naar dat geweldige ‘The Last Dance’ te kijken en bij Chicago Bulls was dat voor iedereen duidelijk: Michael Jordan was de allergrootste op en buiten het veld en iedereen erkende dat. Sterker nog: iedereen kon volledig zichzelf zijn omdat Jordan toch alle klappen opving. Zelfs coach Phil Jackson paste zijn leiderschapsstijl daarop aan en was een dienende leider.
Het is een mager filosofietje, maar volgens mij kan je een heleboel ellende in de wereld voorkomen als iedereen doet waar hij goed in is. Je hebt stukjesschrijvers, cameramensen, leraren, verzorgers en er zijn leiders. Nu maar hopen dat Schoof dit stukje leest…kan ie weer gewoon wat leuks gaan doen met zijn vrouw.
