Zonde hoor, dat Leo Beenhakker is overleden. Echt zonde. Niet alleen omdat hij zo’n typische voetbalpersoonlijkheid was, maar ook omdat hij precies begreep waarom mensen van voetbal houden. Niet vanwege die schuivende backs of dat geouwehoer over 4-4-2, maar omdat het mensen zijn, verhalen, charme. En Leo had dat allemaal. Sjoerd Mossou legde dat mooi uit.
Als je die video’s nu terugziet, met Harry Vermeegen bijvoorbeeld, dan zie je het. Hij deed niet aan mediatraining. Hij deed aan mensen. Dat is een heel groot verschil.
Geen antwoorden, maar contact
Veel trainers denken bij een persco: ik zit hier om vragen te beantwoorden. Fout. Je zit daar om contact te maken. Daarom werkte het met Leo. Die keek Martijn, Mikos en de rest aan, die lachte, die schoot in de emotie als het moest. En hij stelde vragen terug. Dat is zó belangrijk: als jij als journalist iets vraagt en iemand zegt: ‘Hoe gaat het eigenlijk met jóu, Willem?’ – dan ontstaat er iets.
Bij dat legendarische fragment waarin ze samen naar een oud filmpje in Zaragoza kijken, zegt Leo droog: “Wat zag je eruit Harry, daar zouden ze je nu voor oppakken.” Perfect. Warm, ad rem, een beetje kattenkwaad, een beetje liefde. Alles wat voetbal leuk maakt. Veel beter dan Harry en Leo samen gaat het niet worden, zei Michel terecht in Dick Voormekaar (let op hoe Michel daarin steeds meer opknapt omdat hij over Leo praat).
De kracht van verhalen
Leo snapte ook: het gaat niet om feiten. Het gaat om het verhaal. Iedere vraag is een haakje voor een mooie anekdote, een beeld, een gevoel. Hij had het talent om van een vraag over een linksback een verhaal te maken over zijn eerste voetbalclub, een oude Spaanssprekende dame op het plein, of een speler die zijn moeder belde na een hattrick.
Dat is heel modern eigenlijk. Laatst zag ik zo’n jonge ondernemer op een podium. Ze had een lollybedrijf (ja, serieus), en in plaats van iets te zeggen over omzet of doelgroep, vertelde ze een verhaal over Sinterklaas. Dat ze het vreselijk vond toen ze hoorde dat hij niet bestond en weer terug wilde keren naar de tijd dat je nog kon dromen. “Als dat niet waar is, wat is er dan nog meer niet waar?” Ze was een beetje Leo die zijn dromen ook waar maakte.
Van professor tot straatjongen
Het mooie aan Beenhakker was: hij kon met iedereen praten. Hij kon op elk niveau mee. Met een professor én met een jongen van driehoog achter. En dat is essentieel in de voetbalwereld, want voetbal is van iedereen.
Hockey is voor de Rabobank-accountmanagers. Golf voor mensen met een vrijstaand huis en een moestuin. Korfbal is voor lieve mensen die nog in de mensheid geloven. Maar voetbal? Voetbal is van artsen én stratenmakers. Van studenten én stamgasten. En Leo? Die stond daar gewoon middenin. Die wist waar hij vandaan kwam – gewoon uit Rotterdam-Zuid – en had zich opgewerkt tot trainer van Real Madrid. Vergeet even niet dat hij in zijn tijd groter was dan de koning van Spanje.
Een gemiste kans
Daarom is het eigenlijk zo zonde dat we de afgelopen jaren zo weinig van hem hoorden. Hij had natuurlijk ook een podcast moeten maken. Zoals Maarten van Rossem met Tom Jessen, of Willem van Hanegem met Wessel Penning. Gewoon twee mensen aan een tafel, beetje mopperen, beetje vertellen. Altijd verhalen.
Natuurlijk, soms zijn die meningen van oudere mannen wat gedateerd. Zoals Hélène Hendriks laatst zei: “Oudere mannen hebben allemaal een beetje dezelfde mening.” Maar dat maakt niet uit. Ze zijn wél nodig. Want mensen als Leo en Willem – dat zijn helden. Geen mediapoppetjes, geen marketingmachines, maar mensen met gevoel, humor en ervaring.
Dus ja. Zonde hoor.
Maar ook mooi dat hij er was.
