Voor Managementboek sprak ik Kim Jansen die een boek schreef genaamd ‘Het generatie-effect’. Het gaat erover dat er veel generaties op werk rondlopen en dat die het maar lastig met elkaar hebben. Ze beschrijft bijvoorbeeld hoe het vaak misgaat tussen de millennials en de mensen van de rond de veertig, vijftig. In veel gevallen hebben wij oudjes de leidinggeven functie en snappen we – simpel gezegd – geen hol van die rare dertigers.
Wij zijn natuurlijk ook emotioneel gemankeerd, niet gewend om over gevoelens te praten en hebben niet zoveel met vergaderen, kortere werkweken of dagen dat we met het hele kantoor naar de Kinderboerderij gaan om over het kleine kind in onze ziel te babbelen. Dat is niet zo erg, maar als je vooruit wilt als bedrijf heb je natuurlijk alle generaties nodig en dan moet je een plan verzinnen. Daar had Kim wel gedachten over en het kernwoord is – komt-ie – begrip. De verantwoordelijkheid ligt bij de man of vrouw uit de zeventiger of tachtiger jaren die begrip moeten hebben voor de generatie die nu eenmaal een beetje anders denkt. Tegelijkertijd moet je ook weer niet te begripvol zijn en duidelijke grenzen stellen. Gewoon, zoals je met je eigen kinderen omgaat kan ik me zo voorstellen: je luistert, beweegt een beetje mee, maar er zijn ook gewoon een paar simpele regels. Die balans moet je gaan opzoeken.
Tom-boek
Toevallig kwam dit weekend de biografie uit van Tom Dumoulin en hij gaf daar overal interviews over. En ja hoor, daarin openbaart het generatieconflict zich in vol ornaat. De voormalig wielrenner beschrijft hoe hij zich voelde in 2020 toen hij de grote ster moest worden van de Jumbo wielerploeg. Hij zat echter niet lekker in zijn vel en ondertussen ging het geweldig met de ploeg. In die euforie was er weinig aandacht voor de zielenroerselen van Tom. Met fascinatie heb ik het allemaal gelezen en op het eerste gezicht dacht ik: hij geeft het begrip ‘natte tosti’ een nieuwe dimensie, Jezus wat een Limburgs oud wijf.
Maar ja, dat is niet helemaal eerlijk. Hij kan gewoon onmogelijk die oude zemelaar zijn die hij laat zien in de interviews. Hij heeft immers een indrukwekkend CV en op de fiets heeft hij al veel meer pijn geleden dan de gemiddelde veertiger anders kan je niet zo goed zijn. Wat zou ik doen als ik baas van de ploeg was?
Iets verzinnen
Ik zou hem vervloeken in het begin en hem wijzen op zijn verantwoordelijkheden, maar als je merk dat dát niet werkt dan moet je toch iets verzinnen. Dan zou je toch gaan denken aan je eigen kinderen, weliswaar Gen-Z, maar toch….Ik zou het boek van Kim gaan lezen en toch een iets andere aanpak kiezen. Een combinatie van duidelijkheid en begrip. Ik zou wat regels met hem afspreken; op tijd komen, niet te negatief zijn in het bijzijn van andere renners met andere culturele bagage, maar ik zou me ook in hem verdiepen. Hoe staat hij in het leven en waar heeft hij behoefte aan? Misschien wil hij elke dag even een half uurtje evalueren, prima natuurlijk dan gaan we dat regelen. Misschien wil hij een keer in de maand een goed boek lezen en daar over praten. Misschien wil hij meelopen met de Voedselbank om daar zijn andere talenten te ontdekken.
Maar wat hij vooral wilde als je alles zo leest, is gewoon zichzelf zijn. En eigenlijk had hij dat ook wel verdiend. Beter een blije natte tosti in het geel dan een verdrietige ex- kampioen.
