Robert werkt wat meer op gevoel, maar tussen twee afleveringen door appen Jos en ik regelmatig over opvallende sport- en mediamomenten. En dus was ik net even een rondje aan het wandelen toen er zo’n appje van hem binnenkwam: ‘zit naar die persco van Arend Martijn te kijken. Bijzonder hoe hij met Valentijn omgaat’.
Valentijn is natuurlijk journalist Valentijn Driessen van de Telegraaf die een stevige column had geschreven over Slot. Driessen vindt dat de koning van de jonge trainers zijn ploeg prima laat spelen, maar ook dat hij iets teveel Calimerogedrag laat zien in de media. Hij beschrijft hoe het klagen op de scheidsrechter, wat Slot regelmatig doet, hem kan tegenwerken in zijn loopbaan. Dat hij zomaar wel eens de naam van de klagende trainer kan krijgen. Het weerwoord op de column werd verzorgd tijdens de persconferentie zelf; Valentijn herhaalde zijn kritiek en Slot zei wat hij daarvan vond.
Opa
Slot vertelde over zijn opa die vroeger tegen hem zei: als je de naam hebt dat je altijd te laat komt dan kom je daar nooit meer van af. Ik heb die persco bekeken en Slot luisterde echt naar Valentijn die natuurlijk zei dat hij een verstandige opa had. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Van Gaal gaat Slot tijdens persco’s echt het gesprek aan, legt zijn kant van het verhaal uit. Het kwam erop neer dat hij dat emotionele tijdens de wedstrijd niet zo goed kan verbergen, maar dat hij inderdaad na de wedstrijd wel iets beter zijn woorden kan kiezen.
Zijn houding was relaxed, zo van: jij hebt wel een puntje hoor en dit is mijn kant van het verhaal. Bovendien maakte hij nog een grapje over het feit dat hij – qua gewicht – iets meer naar zijn vrouw luistert dan naar Valentijn. Hij weet namelijk heel goed dat hij Telegraaf, VI en AD een beetje mee moet hebben als hij nog lang actief wil blijven in dat rare vak. Slot etaleert daarin een nieuwe manier van leiderschap vol empathie, lerend vermogen en zelfkritiek. Hij benoemde het ook. ,,Ik verwacht van mijn spelers geen perfectie want dat ben zelf ook niet.’’
Empathie
Een beetje baas van een start up, afdeling of groot bedrijf omringt zich met allerlei verstandige mensen die hem kritisch beoordelen. Je neemt veel beslissingen en soms krijg je daar applaus voor en een dag later een verbale tik om je oren. Vroeger werd die kritiek dan weggezet door bazen als onzin, maar vandaag de dag is het normaal om iets te doen met kritiek. Moderne managers zijn het gewend om beoordeeld te worden en hebben oog voor hun omgeving. Doordat Arend Martijn ingaat op de column toont hij empathie; hij gaat echt in op de argumenten en terecht want Driessen is een redelijk slimme man die weet hoe beeldvorming werkt. Daarin is Slot verder dan Van Gaal. Nu al.
Lerend vermogen
Slot weet inmiddels ook wel dat de manier waarop hij over scheidsrechters praat een zwak punt is. Als hij ook maar iets van een complotje tegen Feyenoord laat doorschemeren dan zien spelers dat immers als een excuus. Niet handig dus het is veel effectiever om je bezig te houden met zaken die je wel kan beïnvloeden. Doordat hij daarover nadenkt en zijn gedrag wil verbeteren toont hij lerend vermogen. Het enige probleem is dat zijn leercurve redelijk stijl is omdat het een serieus zwak punt van hem is.
Zelfkritiek
Als je verder wilt komen in het leven moet je openstaan voor kritiek. Je moet daarin een balans zoeken tussen schuld erkennen en je eigen pad volgen. Slot heeft hiervoor de goede modus gevonden, zo blijkt tijdens zijn persco’s. Hij doet dat vaak daar door de kritiek te analyseren en aan te geven in welke mate hij meegaat in de kritiek. Hij communiceert dus op metaniveau en weegt wat hij wel oppakt en wat niet. Dat drukke gedoe tijdens de wedstrijd zal hij niet zo snel afleveren is zijn verwachting, maar zijn teksten over de wedstrijd moeten beter.
Conclusie
Autoritaire leiders zijn natuurlijk al een tijdje stuk en Slot is daar een voorbeeld van. Hij gebruikt persconferenties als een soort spiegel. Want het is natuurlijk een gouden kans. Je gaat vrolijk aan het werk en elke week zit er een clubje van tien redelijk normale, slimme mensen die jou professioneel beoordelen. Dan kan je allemaal lekker van je afgooien, maar je kan ook denken: daar ga ik iets mee doen. Daarin is hij uniek (oh ja, en nu niet meer zeiken tegen die scheidsrechters).
